Column Erina: Wortelkanalen
Column Erina: Wortelkanalen

Column Erina: Wortelkanalen

Kunst & Cultuur

Het zeurde al een poos. Als ik een ijsje at, smaakte het prima. Tot de koude zoetigheid in aanraking kwam met mijn kies linksachter. Dan proefde ik opeens geen ijsje meer. Maar trok er een streep kortsluiting door mijn lijf die begon bij die kies, uitbreidde naar mijn hoofd en van daaruit via mijn zenuwgestel uitwaaierde tot in de punten van mijn tenen. Binnen twee seconden was het bekeken. Was het ijsje even vergeten en bedacht ik dat ik bij mijn volgende tandartsbezoek moest zeggen dat mijn kies gevoelig was.

Maar zoals dat bij tandartsen gaat, tegen de tijd dat ik in de stoel lig, kan ik alleen nog met mijn hoofd schudden. Ergens last van? Mmmm. Ergens speciaal naar kijken? Mmmm. Het kromme haakje haakt wat, prikt verwoed in het tandvlees, de tandarts mompelt onbegrijpelijke geheimtaal. De toverwoorden ‘u kunt wel even spoelen’ zorgen telkens weer voor opluchting die ik wel voel, maar niet wil laten blijken. Over een half jaar weer terugkomen? Ja hoor! Fijn, dank u wel!

Tot ik weer een ijsje eet. Sinds deze week was het niet bij een ijsje dat mijn kies protesteerde. Eigenlijk zeurde het ding de hele dag. En nu ik er over nadacht, dat deed-ie vorige week ook al. Misschien moest ik toch maar bellen. De assistente vroeg honderduit. Waar had ik last van? Wat ik precies voelde? Ik probeerde te zeggen dat het eigenlijk wel meeviel, maar dat ik misschien volgende week…? Want alleen bij koud, of warm, of kauwen, of bijten. Opeens was de assistente onverbiddelijk. Ik kon nu langskomen. Meteen. Vanmiddag nog. Er was plek en er moest gekeken worden.

Anderhalf uur later was ik weer op weg naar huis. Een linkerwang dik van de verdoving, twee wortelkanalen vol met antibiotica of zoiets. En het sterke voornemen om voortaan toch maar eerder te vragen hoe een kaakontsteking voelen kan.